مدح و شهادت امام صادق علیه‌السلام
ای خوشه ای ز خرمن فیضت تمام علم با منـطـق تو اوج گـرفـتـه مـقـام عـلم پرواز کرده دور سرت مـرغ بام علم برپا به پـای کرسی دَرست قـیـام عـلم با صد زبان به علمِ کلامت سلام عـلم هر جا که علم بود تو بودی امام عـلم تـو وارث کـمـال و جــلال مـحـمــدی مصـداق صدق و صـادق آل محـمدی میلاد دانش از نفس مشک بوی توست آئـیـنـۀ تـمــام کـمـالات روی تـوسـت یادآور رسول خدا خلق و خوی توست دارالشفای هر دل بیـمار کوی توست پیوسته علم تشنه لب آب جوی توست گلواژه های وحی پر از رنگ و بوی توست عـلـم و کمال بر سخنت بوسه می زند آیـات وحـی بر دهـنـت بـوسه می زند دانـشـوران چـو مـرغ اسیـرند رام تو آب حـیـات خورده فـضیلت ز جام تو بگرفـته هوش از سر دشمن هـشام تو دل نـیست آن دلی که نیـفـتد به دام تو علم و کمال و فضل و ادب فیض عام تو جـوشـد هماره عـلـم کـلام از کلام تو مُـلـک وجـود مـحـفـلی از یـاد واره ات هر لحظه از گذشت زمان یک هزاره ات بی منطق رسای تو قرآن زبان نداشت بی معجز کلام تو، توحید جان نداشت بی طاعت تو پیکر تقوی روان نداشت بی مکتب تو طایر وحی آشیان نداشت بی همت تو دین، شرف جاودان نداشت بی سینۀ وسیع تو دانش مکان نداشت گفتار علمی تو فـزون از شـماره بود درس تو انقلاب حـسیـنی دوبـاره بود مـلـک خـداسـت مـعـرکـۀ اقـتـدار تـو خـوبـان دهـر جـدّ تـوأنـد و تـبـار تـو تـوحـیـد مـعـتـبـر شـده از اعـتـبار تو گـلـخـانـۀ وسـیــع امـامـت بـهــار تـو بحرالعـلـوم قـطره ای از جـویـبـار تو شـیـخ مـفـیـد لالـه ای از لالـه زار تـو طوسی و مجلسی و صدوقت سه آیتند بـا نــور دانــش تـو چــراغ ولایـتـنـد آنانکه راه عـتـرت و قـرآن گرفـته اند تو نیستی و از نـفـست جـان گرفته اند فضل و کمال و دانش و عرفان گرفته اند قدر و جلال و عزّت و ایمان گرفته اند نور از زُراره فیض ز حمران گرفته اند بینش ز بوبصیـر؛ فراوان گـرفـتـه اند ای وارث عـلـوم امــامــان راسـتــیـن داری هـزار جـابـر حـیّان در آستـیـن بی نطق تو ریاض نیایش ثمر نداشت دریای موج خیزِ ولایت گهـر نـداشت در سیـنه آسمـان امـامت قـمـر نداشت آیـات روحـبـخـش الهـی اثـر نـداشـت قرآن زبان و دین سند معـتـبر نداشت نـخـل امـیـدِ خـونِ خـداونـد بَر نداشت ای در تو هیبت حسن و غـیرت حسین فرقی نداشت نطق تو و نهضت حسین با آنکه خاک پاک مدیـنـه دیار توست ویـرانـۀ بـقــیـع دلِ مـا مـزار تـوسـت تا روز حـشر سینۀ ما داغـدار توست هر شیعۀ شکسته دلی اشکـبار توست قلبش ز دور مشعل شب های تار توست هر شب امام منتظران بی قرار توست صورت نهاده یوسف زهرا به خاک تو گرید هماره بر جـگـر چـاک چاک تو ای آفـتـاب زائـر صحـن و سـرای تو عـمـری مــدیـنـۀ دل مـا کـربـلای تـو گردون پر از ستـارۀ اشک عـزای تو خاموش شد چگـونه صدای دعـای تو چون شمع آب گشت ز سر تا به پای تو چشمی بـده که گـریه کـنم از برای تو جرمت چه بود ای پسر فـاطـمه، چرا منصور کشت از ره کین بارها تو را شرح غم تو خون به دل سنگ خاره کرد منصور دون به تو ستم بی شماره کرد مانـند شمع، آب تـنـت را هـمـاره کرد قلب تو را ز زهر جـفا پاره پاره کرد با کشتن تو بغض دل خویش چاره کرد در نای سوخته نفست را شـراره کرد تنها نه در غم تو روان اشک "میثم" است گریان به یاد غربت تو چشم عالم است |